Ryan Robinson.nl

Batman-eiland

HUMO Mick had graag in jouw plaats willen zijn, zei hij: jij moest er alleen maar voor zorgen om niet de laatste te zijn in de proeven, en dat tegen drie vrouwen.
RYAN « Oké, ik heb geen Eilandraad gehad, maar daar staat tegenover dat de vrouwen bij drie van onze vier proeven evenveel kans hadden om te winnen als ik. Met het stapelen van de blokken had ik er net zo goed uit kunnen liggen, met de kaarsenvlam idem dito. En dan was het ook meteen exit: een heel nare manier is om uit de Expeditie te stappen.

Ik geef het je ook te doen: overleven op een eiland met drie vrouwen, van wie er twee ontzettend in een dip zitten. Ik zeg niet dat ik alles alleen heb moeten doen, maar in het begin heb ik wel heel veel aan de kar getrokken om de motivatie erin te houden. Ik denk dus niet dat ik het makkelijker heb gehad. Vergeet niet dat het voor sommige mensen erg moeilijk te verwerken zou zijn geweest als ze niet bij de samensmelting hadden gezeten. 'Waarom niet? Wilden ze mij niet?'»

HUMO Vond je het niet vreemd dat jij niet voor de samensmelting gekozen werd, terwijl je er bij de kampvorming wél als eerste was uitgepikt?
RYAN « Toen ik hoorde hoe de samensmelting gegaan was, heb ik direct gevraagd waarom ik er niet bij zat. En toen hoorde ik dat een aantal mensen mij wel hadden gewild, maar dat Melvin had mogen kiezen, en hij wilde Pieter. Oké, dat kan, all in the game.»

HUMO Heb je niet het gevoel dat de Expeditie zich buiten je om heeft afgespeeld, dat je de centrale actie hebt gemist?
RYAN « Nee. De omstandigheden op Miniloc waren in vergelijking met het andere eiland bar- en barslecht. Ik kan niet zeggen dat ik de actie gemist heb.»

HUMO Je hebt zoveel niet meegemaakt: val je bij een weerzien niet buiten hun verhalen?
RYAN « Maar ik heb op Miniloc én op Panga gezeten, dat kunnen zij niet zeggen. En ook al vonden Fleur en Lydia het er benauwend en afschuwelijk, ik vond het een schitterende plek. Alleen had je een bepaalde kracht nodig om er de leuke dingen van te kunnen zien. Op Miniloc zou ke griezelige Batman-film kunnen opnemen: aan de linkerkant van het strand was er een rotswand van 50 meter hoog, en aan de rechterkant nog één. Een vakantie-eiland is het dus niet, maar ik had het er ontzettend naar mijn zin. Het was alsof je de hele dag een koptelefoon op had, met de geluiden van het zeewater tussen de rotsen en de spleten, en van de vogels... Nou ja, sfeer moet je zelf creëren.

We hadden ook een slaapgrot en twee baaien. Op een keer kwam ik teruggezwommen van de tweede baai en zag ik licht door een rots schijnen. Of was het een spiegel? Bleek dat er achter die rots een immens grote lagune met een meertje lag, waar de ultieme stilte heerste. Toen Lydia weg was, heb ik daar letterlijk in mijn blote kont rondgelopen (lacht).»

HUMO En toen kwam je bij de laatste vier. Wie had je daar verwacht?
RYAN « Ik had het idee dat het Pieter, Jennifer, Frank en Richard zouden zijn. Maar het eerste wat ik op Panga zag, waren de schoenen van Melvin, en toen begon ik te twijfelen.»

 

Tot op het bot

HUMO De winnaar van de evenwichtsproef zou gelijk ook de eerste finalist zijn. Dacht je meteen: gesneden koek voor mij?
RYAN « Dat is moeilijk van tevoren in te schatten. Stel dat je kramp krijgt, dan is het snel afgelopen. Het paaltje waar we op stonden had een doorsnee van 16 centimeter. Een vrouw is daar in het voordeel: haar voeten zijn vast kleiner dan die schuiten van mij.

Uiteindelijk hebben Jennifer en ik 2 uur en 40 minuten op dat paaltje gestaan, pal in de middagzon, in de wind en de golfslag. We snappen nog altijd niet hoe we dat gepresteerd hebben. Op het strand, ver vóór ons, lag een hoopje wier en daar focuste ik op. Maar toen ging de vloed met dat hoopje wier aan de haal. Ik heb me dan proberen te concentreren op een paar bamboestengels, maar toen begon alles voor mijn ogen te draaien en moest ik weer op zoek naar een ander punt.

Als je daar staat, doet ook alles zeer. En val je er uiteindelijk af, dan denk je dat je je onderlichaam mist: alles is stram en verkrampt, je benen, je voeten...»

HUMO Je hebt wel een fenomenaal evenwicht. Tegen Maxime hield je het meer dan tien minuten uit op de rollende cilinder, en bij de balkproef deed alleen Ilona het beter.
RYAN « Ik vond het geweldig samen met Ilona over te blijven. In 2003 had ze mij één dag voor de finale verslagen door zo'n balkproef te winnen, en - heel bizar - deze keer moesten we bij het begin van de Expeditie dezelfde strijd leveren. En potverdorie, nu won ze hem wéér! (lacht). Zal ik bij die proeven dan de eeuwige tweede zijn?»

HUMO Toen kwam voor Frank, Richard en jou de proef van de laatste kans. Inzet: een plaats in de finale. Het begon met kokosnoten kappen. Hoe gaat het trouwens met je wijsvinger?
RYAN « Da's een heel verhaal, waar ze niet de hélft van hebben laten zien. In het begin werden we al gewaarschuwd: 'Jongens, pas op, deze machetes zijn honderd keer scherper dan die dingen die jullie op het eiland hadden.' Ja, daar sloeg je nog geen pakje boter mee doormidden!

Ik heb in mijn twee Expedities wel honderd kokosnoten gekapt, maar ik dacht: Richard hou ik nooit bij, die is daar een kei in. Tot ik er helemaal naast sloeg, recht door mijn vinger, tot op het bot. Ik ging zo op in het spel dat ik gewoon doorging met kappen, en ineens: 'Cut! We leggen de game stil!' Hoezo? Ik lag voor. Doorgaan! 'Kijk naar je vinger.' Ik zag het gewricht zitten. Dokter erbij, verband erom. Daardoor kon ik mijn vinger minder buigen, en bovendien begon het pijn te doen, want de adrenaline was weggeëbd.

Tweede fase van de proef: vuur maken met de magnesiumstick. Normaal heb ik daar geen problemen mee, maar als ik kracht zette op mijn vinger, deed die zo'n zeer dat mijn hand begon te schudden. Richard en Frank haalden me in en slaagden erin het touw boven hun vuur door te branden, terwijl het bij mij maar niet wilde lukken. Toen mijn touw minuten later wél was doorgebrand, was het: 'Stop!' Weer werd de game stilgelegd: het bloed gutste onder het verband door. Willen of niet: de wonde moest worden gehecht.

Daar zat ik, op een boomstam bij 45 graden, terwijl de dokter met zijn gereedschapskist de wonde ontsmette en me verdovende injecties gaf. Nu kan ik goed tegen bloed, maar terwijl de wonde gehecht werd, zei ik ineens: 'Dokter, ik hoor niets meer.' Ik weet nog dat hij me aankeek, maar dat ik steil achterover ben gevallen, dáár weet ik niks van. Een kwartier later werd ik wakker met een infuus in mijn arm, en boven mij het gezicht van Frank: 'Allez manneke, zeg eens iets.' En een halfuur later sprintte ik iedereen voorbij - maar wel met zeven hechtingen in mijn vinger!

Bij het begin van de volgende fase had ik vier minuten achterstand, dus ik dacht: 'Dit red ik nooit.' Ik ben als een speer het water in gedoken, en vóór ik in de kano zat, was mijn verband er al half af. In de boot heb ik nog zitten vechten met dat afrollende verband, want dat hinderde me bij het peddelen. Ik dacht: 'Hoe moet ik dadelijk met één hand tien meter die touwladder op?' Maar op de ladder had ik Richard al nagenoeg ingehaald. Het duiken naar het laatste puzzelstuk kon hij niet meer aan, en ik was eerder klaar met mijn puzzel dan Frank.

Eigenlijk ben ik nog altijd geweldig onder de indruk van mezelf. 'Hoe heb ik dat ooit kunnen doen,' denk ik. Frank vroeg op de Eilandraad of ik misschien één of andere plant had gegeten (lacht).»

HUMO Je lot lag toen in de handen van je ex-concurrenten. Van wiens stem was je zeker?
RYAN « Ik vertrouwde op niemand. Op Panga was er natuurlijk gespeculeerd over hoe de finale eruit zou gaan zien. Ik hoopte dat de winnaar door middel van proeven zou worden aangeduid, want stemmen leek me niet eerlijk. Stel dat ik de finale zou halen: negen van de tien stemmers kenden mij niet. Dus waarom zouden ze voor mij kiezen?

Ik zat naast Jennifer op die stoel. Ik wist dat Pieter goede maatjes met haar is, dat Frank en Richard een speciale band met haar hebben, en ik wist dat ik niet op Melvin moest rekenen, want die had mij niet gewild bij de samensmelting. Ik wist alleen niet wat ik van <b style="mso-bidi-font-weight: normal">Mick en <b style="mso-bidi-font-weight: normal">Karin mocht verwachten. Tot het laatste moment dacht ik: 'Nee, ik ga het niet worden.' Maar het werd 4-2. Achteraf zijn Frank en Richard me komen zeggen dat ze op Jennifer gestemd hadden omdat ze ons allebei evenwaardig vonden en niet wilden dat zij met nul stemmen zou moeten weggaan.

Ik ben heel blij dat ik gewonnen heb, alleen: ik had er op dat moment ook vrede mee gehad als Jennifer had gewonnen. Ik ben nooit meegegaan voor de overwinning, maar puur voor de ervaring en het avontuur, en dat heb ik op en top gehad.»

 

Rattenbeet

HUMO Wat is voor jou het grootste verschil tussen je eerste Expeditie en deze Strijd der Titanen?
RYAN « Dat ik dit keer niet constant heb moeten knokken tegen haat en jaloezie. In de Expeditie van 2003 zaten er mensen die je dingen niet gunden, die je achter je rug zwart maakten. Stak je je hoofd boven het maaiveld uit, dan werd het afgehakt. Dan wil ik daarover kunnen praten, anders valt het mij heel zwaar en kost het me ook ontzettend veel energie.

Maar dat is me bij deze Expeditie dus bespaard gebleven. Ik heb bewust van alles kunnen genieten: van de natuur, van de dieren en van de mensen, in een sfeer van leven en laten leven. Zeker bij ons in Kamp Zuid. Ik ben heel blij dat ik daar heb mogen zitten.»

HUMO En dat je er - op een gekloven vinger na - zonder kleerscheuren vanaf gekomen bent.
RYAN « Nou nee. De hele Expeditie had ik nergens last van, behalve dat ik mijn voet verbrand had en in iets scherps had gestaan. Maar de laatste tien dagen! Het begon op de boot onderweg naar de proef met de kaarsenvlam. In een vlaag van er-niet-bijzijn - door voedseltekort - liep ik vól met mijn hoofd tegen een staaldraad aan: bloeden als een rund, hoofdpijn en ik zag alles dubbel. Ik dacht: 'Als we straks een proef krijgen waarvoor ik me moet concentreren, is het afgelopen.' In die ene vlam zag ik wel drie, vier vlammetjes. En welke zou er als eerste uitgaan? (lacht)

De eerste nacht alleen op Miniloc had ik het fruit dat ik gekregen had, meegenomen in de slaapgrot. Ik dacht: anders loopt het ongedierte ermee weg. 's Nachts schrok ik wakker, en in het maanlicht zag ik ratten zo groot als katten over me wegkruipen. Jezus Christus! Ik sloeg met een stok in de rondte, maar na een tijdje ben ik toch weer in slaap gevallen. De volgende morgen werd ik wakker met mijn hand onder het bloed, en in het zand afdrukken van poten zo groot als een tomaat. Die ratten waren natuurlijk op mijn zoete meloen afgekomen. Rattenbeet! Iedereen in paniek: injecties in mijn schouder, pillen geslikt.

Daarna kwam die macheteslag, en later heb ik gemerkt dat ik ergens - geen idee waar of wanneer - een dubbele liesbreuk opgelopen had: aan de ene kant zit een half ei en aan de andere kant een aankomend half ei. Gelukkig niet acuut, anders had ik meteen geopereerd moeten worden. Ik heb de dokter gevraagd de ingreep uit te stellen tot ik fysiek helemaal hersteld ben.»

HUMO Leuke Expeditie, Ryan.
RYAN (lacht) « En toch heb ik een ontzettend fijne tijd gehad. Helemaal super.»
Pagina 2 van 2     Pagina: < 1 2

31/10/2008

26/11/2007

06/11/2007

11/10/2007

10/10/2007

17/09/2007

27/12/2006

21/12/2006

15/12/2006

01/12/2006

27/11/2006

14/11/2006

06/11/2006

20/09/2006

14/06/2006

09/06/2006

06/06/2006