Ryan Robinson.nl
Ryan Van Esch, deelnemer Expeditie Robinson 2003
15-12-2006: Dag 7 van de R.R.T….
Een dag waarop de mooiste race van het hele event zou gaan plaats vinden: The 4 steps long distance race van 110 mile (198 km). Een race waarin vele verschillende uitdagende onderdelen in voor zouden komen. Een race die op vele vlakken inspiratie leverde en heel veel voldoening gaf. Een race die achteraf niet zonder gevolgen bleef! Verkeerde routes, aanhoudingen, nekletsel, een afgebeten tong, maar ook sportiviteit zijn daar voorbeelden van.
Na de captains briefing om halfacht in bibliotheek van de ‘’Star Flyer’’ kwamen o.a. de team Captains Ryan van T.R.B. en Gert-Jan van D.C.1 met rode oortjes en een blik van ongeloof naar buiten. Er bleek vanuit het hoofd van de organisatie nogal wat gedaan te worden om een team in de top drie te brengen. Een team wat de afgelopen twee jaar gewonnen heeft. Straf penalty’s werden zonder duidelijke reden geschrapt, om over de rest maar niet te spreken. Dit alles ging ten koste van D.C.1.! Voordeel, het gaf op dat moment de Nederlandse teams nog meer kracht om te laten zien wat men in huis heeft.
Alle RIB’s lagen klaar voor vertrek, twee van de vier team leden die nu aan boord waren zouden gedropt gaan worden op de steiger van Kho Phi Phi. Daar dienen ze in groepsverband naar de top van het eiland te wandelen. Op de top kreeg ieder team om de minuut het startschot om de sprint run naar beneden te starten. Een run die niet geheel zonder gevaar bleek. Smalle paden met hoogte verschil, bochten, uitstekende boomwortels en vooral veel rotsblokken. T.R.B. mocht als derde starten maar had al vrij snel de twee teams die als eerste starten met twee minuten voorsprong in gehaald.
Inmiddels waren de overige leden met de RIB’s naar de andere kant van het eiland gevaren om daar de naar beneden stormende maatjes op te pikken. De moeilijkheid graad om de RIB’s op 75 meter uit de kust stil naast elkaar te leggen leek ook op een opdracht. Iedereen wilde de beste plek zodat de twee sprintende en zwemmende leden direct en makkelijk aan boord konden komen. Chaos alom dus! De leden van Team Rubson Benelux bleken zo snel beneden te zijn, dat iedereen verrast werd en in allerijl de RIB vrij voor vertrek gemaakt diende te worden.
Eenmaal aan boord gehesen van RIB 19 kon het voltallige team als eerste vertrekken. Zodra ze de eerste bocht van het eiland om waren volgde D.C.1 op korte afstand. Iets wat verder de gehele race een geweldige afwisselende twee strijd zou blijven. Op kop voer T.R.B. naar hun volgende doel 35 mile verderop Ko Racha Noi. Daar diende men de grote Boeda op te sporen tussen twee vuurtorens in. Dit klonk makkelijker dan het was. Achttien van de twintig teams hebben hem niet gevonden. Vandaar ging de tocht verder met inmiddels D.C.1 op kop, dit deels door de ervaring met de op dat moment ruwe zee. Een zee die fysiek veel inspanning eiste van alle teams door de vele sprongen en harde klappen die daar uit voort kwamen.
Ko Hong lag 25 mile verder, het tweede check point, waar men met maar 5 knots mocht komen aanvaren tussen de boei en comite RIB in. Daar aangekomen diende men naar vijf meter diepte te duiken en aan het anker een armband los te maken. Nog steeds lagen D.C.1 en T.R.B. nek aan nek, waarvan eerst genoemde een kleine voorsprong had. Buiten dat was er in de verste verte nog geen enkele andere RIB te bekennen. Hier Zette T.R.B. de stand weer gelijk door een andere route om het eiland te nemen en daarna naast D.C. 1 uit te komen. Zij aan zij op naar het volgende doel 20 mile verderop, het drijvende vissersdorp.
Op weg daarheen over de ruwe zee sloeg bij T.R.B. twee maal de motor af. Reden, door de klappen sloeg Bob staande als gasman onbewust de contactsleutel om. Nu wisten we ook direct waarom D.C.1 een koker om het slot had zitten. Aangekomen bij het drijvende dorp, met inmiddels weer een kleine achterstand voor T.R.B., diende met aan de rechter zijde twee van de vier leden aan wal te zetten. Deze diende hun weg te vinden dwars door het dorp, langs het voetbalveld om daar bij de Tempel het check point te vinden. Terwijl er twee renden diende de andere de RIB om te varen en hen op te wachten aan de andere kant van het dorp. Inmiddels lagen D.C.1 en T.R.B. naast elkaar te wachten op hun team leden. Ryan van T.R.B. sprong aan wal en renden zijn maatjes te gemoed om hen het vinden van de uitweg iets makkelijker te maken. Beide teams kwamen gelijktijdig de hoek om. De leden van D.C.1 sprongen iets eerder aan boord en men wilde direct wegvaren. Door deze actie konden de leden van T.R.B. niet bij hun RIB komen. Door de sportieve inzet zette RIB 11 zich achteruit, om zo de andere leden aan boord van hun eigen RIB te kunnen laten springen.
Wederom naast elkaar vertrokken beide teams richting hun eind doel nabij Phuket om zo de in totaal 110 mile af te leggen. Op dit traject liep T.R.B. ver vooruit op de D.C.1. Iets wat later bleek voort te komen uit een gering snelheid verlies, dit door een visnet wat deels om de schroef bleek te zitten. Pas op deze route kwamen beide teams de eerste andere RIB’s tegen. In eerste instantie wekte dat bij beide teams de gedachten onderdelen gemist te hebben. Hoe konden ze anders zoveel voorsprong hebben opgebouwd. Eerst de race uitvaren dan dubbel checken of alles klopt was de gedachten, gezien er nu niets meer aan te veranderen zou zijn.
De finishlijn was de achter zijde van de ‘’Star Flyer’’, een geweldig mooi moment van de gehele race. Met inmiddels dik vijf minuten voorsprong op D.C.1 kwam T.R.B. over de streep. Vijfendertig minuten later volgde pas de nummer drie. Inmiddels waren alle posten gecheckt en bleek men buiten de niet gevonden Boeda alles correct gevaren te hebben. Een dikke overwinning zou later blijken voor team T.R.B. nr. 19, maar ook voor D.C.1 nr. 11.
Op de vraag waarom sommige teams zoveel later pas over de finish kwamen kreeg iedereen uiteindelijk antwoord. De belangrijkste reden! Bij vertrek van de run naar beneden bleken vele teams in de vooraf duidelijk uitgelegde route, de verkeerde afslag te hebben genomen en veel tijd te hebben verloren. Daarnaast werden de laatste twee teams die wilde vertrekken na de run staande gehouden door agenten met de vraag waar men mee bezig was. Ook de race leider Manu hield men staande. Tijdens de race liep men op RIB 3, onze vrienden uit Rusland, het nodig letsel op door de ruwe zee. Een van de leden kreeg een zo harde klap dat hij nekletsel op liep en daarbij ook nog een stuk van zijn tong afbeet. Het sportieve Pattex team uit Zuid Afrika met RIB nr. 8 stopte om hen te helpen. Super actie uiteraard die alle complimenten verdient. Team Rusland zag uiteindelijk een team lid per helikopter vertrekken voor professionele hulp in het ziekenhuis van Phuket.
Al deze zaken hebben de organisatie er uiteindelijk toe doen besluiten, deze laatste race qua punten telling niet mee te nemen in het totaal.
Dit mocht uiteindelijk de pret niet drukken voor Team Rubson Benelux met de leden Marco, Ryan, Frankwin, Tim en Bob. De overwinning was al dik binnen zou later blijken en deze race had alleen bij een heel slecht resultaat daar nog iets in kunnen veranderen.